Yaya ile Bob… Hayatıma hiç beklenmedik zagmanlarda giren 2 meleğim. Onlar olmasaydı, hatta bundan önce de sahiplendiğim diğer köpeklerim olmasaydı belki bu kadar düzenli bir yaşama çabuk geçiş yapamayabilirdim. Onlar sayesinde sorumluluk sahibi olmayı daha erken yaşlarda öğrendim. Yalnız yaşayan biri olarak şunu gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki; eve gelmek onlar varken daha anlamlı. Anahtar sesini duyarak kapıya her koşuşlarında ben de kuyruklarının kapıya çarpmalarını dinliyorum diğer taraftan. En sevdiğim şarkım bu benim… Koşulsuz şartsız yanımda olan en büyük 2 dostum onlar. Benimle sabahlarlar, benimle uyurlar, benimle uyanırlar… Birilerinin sevilmeye değer görmeyip sokağa bıraktığı dünya tatlısı bu iki arkadaşım olmadan hayat bomboş olurdu. Bana her gün dengeli ve sakin kalmayı hatırlatan en büyük örnektir onlar. Koşulsuz şartsız sevebilmeyi onlardan daha iyi öğreten birini bulamazsınız. Hem hep çocuk kalan hem de o çocukluğun içinde önemli yücelşkler taşıyan varlıklar onlar. Sıcak bakışlarını ve samimiyetlerini başka hiçbir şeye değişmem. Doğayla iletişime geçtiklerinde her defasında beni çok şaşırtıyorlar. Onlarla gezmeye bayılıyorum; bebeklere ayrı, bitkilere ayrı, rüzgara ayrı yaklaşıyorlar. İzlemek o kadar zevkli ki… Onların o sessiz masumiyetini hissedebildiğim ve onlarla karşılaşma şansı yakaladığım için çok şanslıyım. Herkese bu güzel ve içten duyguyu tatmalarını öneririm. Sevgilerimle…
