Merhaba ben Jack’in annesi, 27 yıldır insanlardan bezmiş birisi… Kafiyeli oldu değil mi? Heyecandan saçmalıyorum. Neyse… Konuya başlamak için uygun cümle aramak çok zor, benim gibi soluksuz konuşan bir insansanız yazarken durum daha da zorlaşıyor…
Uzatmayayım size küçük prensimle ilgili anlatmam gereken bir hikaye var… Aslında başlangıcı olağan üstü değil. İstanbul’da yalnız yaşarken her şeyden bir anda sıkılıp ailemin yanına Trabzon’a dönmemle başlıyor herşey… Bir futbolcu eşi köpeği olan Şilo eve gelen bebek yüzünden paket yapılıp gönderiliyor ve ablam sayesinde bizim eve konuyor… Ben İstanbul’dan gelip birden onu görüyorum ve şııp! 😍 aşık oluyorum…
İşte o gün benim hayatımın miladı oldu. Jack’in varlığıyla birlikte kendime dair yıllarca farketmediğim birçok yeni şey keşfettim: Mesela vicdanımı… Başka patilere dokundum barınaklara gittim, sahiplendirme yaptım, bağış topladım… Sokakta karşılaştığım dostlara mama vermeden, onların başını okşamadan geçmemenin önemini anladım. Ben bunları aslında Jack için yaptım. Bu yüzden hayatımın sonuna kadar vicdanımın uyanmasını sağlayan bu meleğin adını bileğime yazdırdım…
Sonra minicik bir köpeğin (ki ona asla köpek demem öz oğlum olur kendisi) her sabah beni mutlu uyandırıp her gece mutlu uyutmaya yettiğini anladım. O günden sonra inanın ne ağladım, ne sıkıldım ne de uğraşmaktan bunaldığım insan ırkına ihtiyaç duydum… Yaşayanlar biliyordur bir köpeğinin olması bir bebeğinin olmasıyla aynı şey… Gece hayatı/başka evlerde kalmak/tatile gitmek/öğlene kadar yapılan pazar uykusu her şey iptal… Pişman mıyım? Asla! 3 yıldır en karlı veya yağmurlu sabahlarda Jack efendi 💩 yapsın diye karsız apartman altı ararken bile gülümsüyordum🙊🙊 Jack ile Karadeniz bölgesinde birçok il, birçok cafe, birçok turistik alan gezdik. Hatta beraber Gürcistan’a bile gittik. Giderken korkuttular beni, alırlar geri vermezler götürme onu diye ama. Ben oğlumsuz gezmem dedim, attım ana kucağına paşa paşa geçirdim oğlumu sınırdan. İnanmazsınız bütün ülkeye işedi 😂😂😂 2,5 kiloluk çocuktan o kadar çiş nasıl çıktı hayret ettik🙊
Bir de Benim oğlum doğuştan sağır. Bazen zor olup olmadığını soruyorlar. Bilmem diyorum extra dikkatli olmak gerekse de bana hiç zor gelmiyor. Sürekli göz gözeyiz böylesi daha romantik🙊 Kötü olan tek yanı büyük köpekler havladığında ya da ona doğru onun görmediği bir yerden fırladıklarında Jack yerine 3-5 kere kalp krizi geçirip ayılıyorum, Jack de kucağımda hiçbir şey olmamış gibi gülümsüyor.
Küçük ve sağır olması her yere beraber gitme konusunda gerçekten işime yarıyor. 5 ay boyunca benimle kursa gelip klavyenin üzerinde uyudu. Birçok kez sinemaya gittik orada da uyudu, denizde-yolda-sahilde bulduğu her yerde uyudu😂😂
Aklıma gelmeyen birçok güzel anımız var. Bir gün karşılaşıp yüz yüze konuşma umuduyla hikayemi burada sona erdiriyorum… Kısaca Jack benim kendi doğurmuşçasına sevdiğim, hastalığında uykusuz günler geçirdiğim, varlığına her gün şükrettiğim, görmeden duramadığım, kokusuna doyamadığım, mutluluk sebebim canım kanım herşeyim…
Dilerim bir gün herkesin kalbine Jack gibi bir pati değer de benim yaşadığım huzurun bin katını başkaları da yaşar…
Sevgiler
