Ben kendimi bildim bileli hayvanları severdim. Çocukken kardeşimle sokaktaki köpekleri gizlice alır, babam gelip “ama anneleri merak eder” diyene kadar da bırakmazdık. Liseye geçtiğim zaman özellikle Yorkshire’lara karşı apayrı bir ilgim ve sevgim başladı. Her yere onların fotoğraflarını koyuyordum. Nasıl bakılır, nasıl eğitilir sürekli araştırıyordum. Ve bu tam tamına 10 sene sürdü. Tabii ki benim bir ton kahrımı çeken sevgilim de biliyordu bu ilgimi. Ve doğum günümde ellerime minicik bir kız emanet etti. Chanel’imi. Bu fotoğrafta o zamandan hatıra. Küçük boylu ama koca yürekli kızım… Hayatımda hiç ayrılmadığım, her yere onunla gittiğim, onunla yatıp onunla uyandığım için dünyanın en şanslı annesiyim. Bileği incindi diye gecenin bir vakti veteriner hekimlere koştuğum zamanları unutamam. Hala aynı hassasiyetle bakıyorum. İncinecek bir yeri diye aklım çıkıyor. Onsuz bir hayat, bir ev, bir tatil, bir kahve keyfi bile düşünemiyorum. Aldığım nefesim, en kıymetlim, minnak kızım. Seni çok seviyorum.
