Tam 20 yıl boyunca “köpek istiyorum, benim bir köpeğim niye yok, ben de dolaştırmak istiyorum, anne ne olur, baba köpek sahiplenelim mi lütfen?” gibi cümleler kurduğumu hatırlıyorum ve hep “hayır olmaz, evde bakamayız, okulun var sen ilgilenemezsin, kuşların var başka olmaz, bahçede kedileri besliyorsun yetmez mi?, büyü kendi evin olsun alırsın” cevaplarını aldım… Ve tam 20 sene sonra nasıl oldu bilmiyorum yine ısrarcı davrandığım bir dönemdi ve Sacha’nın fotoğrafını gördüm. İçim eridi desem yeridir, evin 2. köpeği ve sorunlar yaşatıyormuş. Birkaç gün sonra da ‘yerim onun sorunlarını da onu da dedim’ sahiplenmeye gittim 🙂 Aldım kucağıma getirdim eve, anne bu Sacha-Sacha bu Anneanne haydi siz tanışın. Artık olacak bu iş dedim 🙂 Sonraki süreç kolay olmadı tabi annemin köpek korkusu öyle kolay geçmedi ama Sacha tüm sevimliliği ile kandırdı. 🙂 🙂
Ve şimdi; 4 aylıkken buluştuğum güzel kızım 5 yaşında. 5 sene önce vuruldum ona… Bir dost edinmek ve onunla uzun soluklu yaşamak elbette zor, elbette başlangıcı çok heyecanlı oldu sabah erken kalkıp yürümeler, koşturmalar 🙂 Ama sonrasında sorumluluklar, hayatıma giren bu dünyalar tatlısı kız için değişmek zorunda kaldı. Bir patiyle aynı hayatı yaşamak hem maddi, hem manevi her şeyi istiyor. Gönüllerini almak kolay olsa da ihmal etmemek gerekiyor 🙂 Ve tüm patiler sevgiyi hak ediyor…
Teşekkür ederim dostum, hayatıma renk/ruhuma huzur/göz yaşıma ortak/günüme enerji olduğun için, sakladığın tüm çoraplarım feda olsun sana… ♡
