Kendimi bildim bileli hep bir can dostum olmuştur, çeşitlerini sıralamam mümkün değil. Ama hepsinde aynı şeyleri hissettim, hepsinde başka başka tecrübeler edindim. Kıcası onlarla ben kendim olabildim. Çok kısa bir süre önce prenses kızım, Pekingese kızım Polly’i kaybettim, acısı hala bitmese de ısırıklarını sonsuza kadar bedenimde taşıyacağım. Annesi pamuk kızım da bizimle şu an, o da 10 yaşında. Bir süre once kanser teşhisi koyulduğunu duyduğumdan beri kahroldum, bütün sevdiklerimi kaybediyorum derken, bir daha böyle sevemem derken mini mini Toy Poodle prensesimle tanıştım. Diğer yavru köpeklerin arasında öyle küçük ve cılız görünüyordu ki içimden acaba yaşar mı endişesiyle bu benim olmalı dedim.
Eve döndüğümde hala aklımdaydı ailem ve eşimle konuştuktan sonra arayıp benim için bekletmelerini istedim ama yine de içim içime sığmıyor, endişeleniyordum, başkasına sahiplendirirlerse diye. Böylece sabahı zor ettim ve çiftliğin yolunu tuttuk, varır varmaz miniğimi sordum, getirmesini istedim, görünce tereddütsuz kucakladım kokladım öptüm. Mini mini sadece 300 gram bir şeydi artık sağlık durumunun nasıl olduğunun, nasıl göründüğünün hiçbir önemi yoktu. O an ponçiğim dünyam, her şeyim, yaşam enerjim oluvermişti. Uykusuz geceler bizi bekliyordu derken aylar geçti ve yaşama şansı çok düşük miniğim, boyu minicik kalbi kocaman 9 aylık bir kız oluverdi… Tavırları, verdiği tepkiler tıpkı insan gibi, onu öyle gördükce çıldırıyorum mutluluktan, öpücüklere boğuyorum kuzucuğumu. Ben nereye o oraya, kabul edilmediği, istenmediği yere ben de gitmiyorum… Abartmıyorum içtiğimiz su bardağı bile aynı oluyor zaman zaman… Allah Polly’i aldı Rosie Mina’yı gönderdi. Adeta onun gözlerinde Polly’i görüyorum… Can dostlarımızın sevgisi tarifsiz bir duygu, en saf haliyle hem de yeni evli olmama rağmen hiç insan evladı sahibi olma gibi bir düşüncem yok; onların pati kadar kalbi ama ölçülemez sevgisini hiç bir seye değişmem. Kim ne derse desin onlar benim yaşam sebebim, enerjim…
